Dinsdag was het vroeg opstaan. Na een kwartier aten we een lekker ontbijt. We gingen met de bus naar Saas-Fee en daar namen we de lift voor boven. Daar hebben we een mooie wandeling gemaakt, waar we een oud huis zagen met “paddestoelen” errond.

Na de wandeling zijn we teruggegaan naar ons huisje. We aten ons avondeten en erna was er tijd voor wat gezelschapsspelletjes, knutselen en… praten. Na een dag van lang wandelen en een beetje rust mochten we eindelijk slapen!

Veel groetjes van Alicia!

Woensdag stond er opnieuw een dagtocht op het programma.Op naar de sneeuw! Vroeg uit de veren dus! Boterhammetjes in tweevoud smeren, drinkfles vullen, rugzak met het nodige voorzien… en hop, de trot op.

Iets na half negen stond de Postbus al op ons te wachten. Slingerend langs de bergweg bracht de bus ons in een klein kwartiertje al 300 meter hogerop. Daar bleef het echter niet mee. Iets trager maar veel spectaculairder overbrugden we daarna met de kabellift bijna 1.800 meter.

Daar stonden we dan op de Felskinn. 3000 meter boven de zeespiegel! Dat kan toch wel tellen, nietwaar?! Een waar genoegen voor de ogen: een prachtig zicht op het Saastal, maar ook op de indrukwekkende sneeuw- en ijsmassa’s errond.

Gewapend met de zonnebril startten we aan de tocht door ijs en sneeuw. Een felle lentezon had zich jammer genoeg al flink tegoed gedaan aan de sneeuw. Dat werd dus niet alleen stappend en glijdend over de sneeuw, maar ook hier en daar de stenen bedwingen. En meer dan eens klauteren! Soms sloeg de schrik sommigen wel eens om het hart, maar een helpende hand deed wonderen.

Rond de middag rustpunt bij de Britanniahut, maar niet voor we ons de laatste meters hogerop door de sneeuw hadden gezwoegd. In totaal goed voor 30 meter stijging naar de Britannia! Inspanning in ruil voor een goed gevoel én een adembenemend zicht op de omringende “vierduizenders”. Wauw!

30 meter stijgen betekende vandaag ook weer 30 meter dalen. Halfweg tijd voor die unieke sportdiscipline eigen aan het Bergkamp: plastic skiën! Heerlijk gewoon! Na de ene kabellift kwam de andere. Nu naar de Längfluh, met zicht op de grootste jongen van het Saastal: de Dom.

De dag eindigde zoals hij begonnen was: met de Postbus. Bij thuiskomst vergastte de keukenploeg ons op een flinke “burger Bergkamp”. En of het smaakte na zo’n hoogtestage!

Nu vroeg naar bed, want morgen…tweedaagse!!!

Acht uur. De ochtendzon dringt al het Saastal binnen, terwijl de vogels het morgenlicht al uitbundig bezingen. In huis Panorama is het echter nog stil. De bergkampers zijn nog ondergedompeld in de slaap der onschuldigen, maar niet voor lang meer…

Opstaan! Iedereen uit de veren om half negen. Negen uur ontbijt. Voor de eerste keer Zwitsers brood achter de kiezen. Voor sommigen is het toch eventjes wennen. Alles went natuurlijk, ook de dagelijkse karweitjes die bij een kamp horen. Afruimen, afwassen, een veegje en een dweiltje slaan door de refter en de tafels dekken.

Na de inspanning de ontspanning! Tijd voor een gezonde portie sport en spel. Met enkele heel uitzonderlijke disciplines: o.a. beachvolley… in de Zwitserse Alpen! Niet echt verwonderlijk dat er tijdens het middagmaal een regelrechte overval gebeurde op de broccolisoep en de torenhoge stapel boterhammen in een oogwenk verdween als sneeuw voor de zon. Wat berglucht allemaal niet kan doen!

Batterijen opgeladen. De motor klaar voor de eerste echte stappen in de bergen. Daar past de Kapelletjesweg als gegoten bij. Als een slang kronkelde een hele sliert tieners zich door het hoge gras de bergpaadjes omhoog. Nu ja… de vergelijking met een slang past niet echt, want er werd nogal wat afgekwetterd.

Niet verwonderlijk dat de maagjes knorden en de vol-au-vent met puree vlotjes naar binnen werd gewerkt.

Onze eerste dag naderde zijn einde, maar toch nog eerst even een berichtje naar het thuisfront. In een oogwenk werd de eetzaal omgetoverd in een heus postkantoor. Er werd druk gepend en gekrabbeld. Een smartphone is praktisch, maar een kaartje is toch zoveel meer!

En toen ging het licht uit. Tot morgen!

Kleine oogjes. Grote verwachtingen. Daar stonden we dan op de parking van Steenbrugge. Klaar voor Bergkamp 2017. Geladen en gepakt. Sommige koffers met een groter soortelijk gewicht dan de eigenaar! Iets teveel snoep meegenomen? Of vijfenveertig verschillende T-shirtjes? Gelukkige toonden onze chauffeurs zich volleerde puzzelaars om alles netjes en ordelijk in de buik van de bus te krijgen.

Een laatste knuffel. Zoen. Gewuif. En daar gingen we dan voor een acht dagen durende reis. Rond Luxemburg-Stad even oponthoud door de drukte van de spits, maar voor het overige verliep het allemaal op wieltjes. Vijf voor zeven rolde onze bus de Dorfstrasse binnen. Vijf minuutjes voor het afgesproken tijdstip! Een dubbele dikke duim voor onze chauffeurs! Een welgekomen verfrissing stond op ons te wachten. Daar hadden Ilse en Annelien, onze twee keukenprinsessen van het Bergkamp, voor gezorgd.

Daarna was het tijd voor de sportieve uitdaging van de dag: kampioenschap gewichtheffen. Overzware koffers naar de verschillende kamers brengen. Ieder vond de weg naar een nieuwe thuis voor de komende dagen. Nadien wachtte een bord dampende, lekkere spaghetti op ieder van ons. Om de dag af te sluiten, volgden in het avondduister onze eerste stapjes in Saas-Grund. En dan snel het bedje in… Voldaan van de lange dag en toe aan veel rust.